Στο τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του ο Αριστοφάνης θέτει το ερώτημα κατά πόσο είναι δυνατή η κατανομή του πλούτου με κριτήρια δικαιοσύνης και ηθικής: Ο ταλαιπωρημένος αγρότης Χρεμύλος με τη βοήθεια του δούλου του Καρίωνα και του φίλου του Βλεψίδημου ξαναδίνει στον τυφλό θεό Πλούτο το φως του παρά τη βίαιη παρέμβαση της Πενίας. Οι συνέπειες, κατά κανόνα χαρμόσυνες, αφήνουν ωστόσο στον θεατή την διακριτικά πικρή γεύση της ουτοπίας.